Blog: Als taal zeg maar niet echt je ding is

Vandaag is het tijd voor een gesprek met haar beide ouders. Tot nu toe had ik veel contact met de moeder van Sofie, een verbaal sterke vrouw die goed kan aangeven wat er thuis speelt en wat Sofie nodig heeft. Wat lijkt Sofie op haar: verbaal vaardig, goed in argumenteren … !

Al vroeg in het gesprek komt de vraag van Sofies vader naar boven: ‘Hoe moet ik ermee omgaan als Sofie zo boos is?’ Hij is vaak het gevoel dat hij niet bij machte is om met haar te praten, om emoties met haar te bespreken. Het maakt hem onzeker om in te grijpen als Sofie zo woedend wordt … ‘Waar doe ik goed aan?’ Valt ook niet mee, want Sofie roept geregeld dingen over hem, zoals: ‘Laat die vent beneden weggaan!’

Ik laat hem een opstelling met blokken maken van zijn eigen gezin en zijn gezin van herkomst. Hij vindt het maar een lastige opdracht, zo geeft hij aan: ‘Er komt dan niks bij me op …’ Toch is hij eerder klaar dan zijn vrouw. Binnen een paar minuten staat het er eigenlijk wel en kan hij prima vertellen over wat hij heeft neergezet. Zichzelf heeft hij schuin achter zijn vrouw gezet: ‘Ik voel me vaak in haar schaduw staan. Zij kan zo goed praten met Sofie en ze regelt de boel helemaal’. Sofies vader vertelt dat hij hard werkt voor zijn gezin. Hij komt uit een familie waarbij een sterk arbeidsethos heerste: ‘Je maakt af waar je aan begonnen bent’. Al praten over de opstelling komt een patroon naar voren: zijn eigen zoontje staat in de schaduw van Sofie, zijn eigen moeder in de schaduw van zijn enigszins autoritaire vader. ‘Degene die wat minder talig is, staat in de schaduw van de verbaal sterke …’, benoem ik. Dit raakt ergens aan. Er ontstaat een mooi gesprek over opvoedingsrollen van vader en moeder, over liefde tonen op andere manieren dan via gesprekken met je kind. Over stoeien en knuffelen en samen zwijgend tijd doorbrengen met een activiteit … En het gesprek gaat over je plek als vader naast je partner: is die gelijkwaardig, ook al zijn jullie zo verschillend? Mag dat van elkaar? En is dat misschien juist wat Sofie nodig heeft om zich evenwichtig te kunnen ontwikkelen?

‘Dus we hoeven helemaal niet als ouders op één lijn te zitten?’, vat Sofies moeder aan het eind van het gesprek opgelucht samen. Nee, niet persé als het gaat om opvoedingsstijl. Ieder legt zijn accenten, verbaal of niet verbaal. Het gaat erom dat je aanwezig bent, dan je jezelf mag zijn. Want juist als je jezelf bent en volledig accepteert hoe je bent ontworpen en geworden door je opvoeding, dan kan je kind aan je gaan leren, jou als voorbeeld gaan zien …

Ik kom thuis uit mijn werk met het gesprek nog in mijn achterhoofd en begin aan het koken van de maaltijd… Ik zet ondertussen muziek van mijn favoriete band van dit moment aan: ‘Veldhuis en Kemper’. De etensgeuren vermengen zich al snel met het nummer van een vader die over zijn dochter schrijft:

Ze kwam op de wereld
De mijne in
En m’n hart stond even stil
Van hoe zo’n klein meisje
Zo groot kon zijn
En een wereld van verschil
Alles werd anders toen
Ik zou het zo weer doen

Maar als ze slaapt
Dan is de wereld weer even van mij
Als ze slaapt
Even los, ook al is ze dichtbij
Want als ze slaapt dan weet ik zeker
Ik zou het zo weer doen
Ik zou het zo over doen

Als ik naar haar kijk
Vliegt de tijd voorbij
Weer een week, een maand, een jaar

Het lijkt of ze zelf de wijzers duwt
Terwijl ik verhalen spaar

Ik zou het zo weer doen
Ik zou het zo over doen

Ze is veel, ze is stil
Ze is boos, ze is klein,
Ze kan bloedirritant of de hemel juist zijn
Ze is los, ze is bang,
Ze is dromerig vrij
Voor een groot deel haarzelf en een deel jou en mij
Ze is alles wat ik als een vader maar wil
En na 7 uur is ze eindelijk stil

Want als ze slaapt
Dan is de wereld weer even van mij
Ja als ze slaapt
Even los, ook al is ze dichtbij
Ja als ze slaapt
Even als vroeger weer helemaal vrij
Want als ze slaapt dan weet ik zeker
Ik zou het zo weer doen
Ik zou het zo over doen

Als ze slaapt
Dan weet ik het zeker
Als ze slaapt
Als ze slaapt